Rozdział 9

       Bardzo wolno się odwróciłam. Za mną stał Jones w piżamie, który w ręku trzymał świeczkę.

-Co robisz? – spytał unosząc brew.

-Eeee szukam wsuwki, bo szłam do łazienki i mi wypadła z ręki –palnęłam szybko i udawałam, że szukam czegoś na podłodze. –O, znalazłam!

-No dobrze, tylko zgaś później światło – pokiwał głową John. Nie do końca wiem czy kupił moją wymówkę, ale uważnie mi się przypatrywał. Szybko wstałam na nogi i zamknęłam się w łazience. Uff, o mały włos. Odkręciłam wodę i umyłam twarz. Wolnym krokiem wróciłam do pokoju. O co może chodzić? Czemu te drzwi są zamknięte i nieudolnie ukryte w kolorze ściany? I tak się tego dowiem!

        Rano obudził mnie okropny kaszel. Ktoś za moją ścianą chyba się dusił. Zerwałam się z łóżka i w jednej sekundzie byłam w pokoju obok. Johnes leżał na łóżku i był prawie siny, więc szybko pomogłam mu usiąść.

-Nie wyglądasz najlepiej – pokiwałam głową.

-Źle się czuję. – powiedział w końcu John gdy przestał kaszleć. – Nie dam rady iść na gokarty.

-Gokarty? Jakie gokarty? – uniosłam brew.

-Nie, nic – odparł szybko Jones. W tej chwili do pokoju wszedł Jimmy i Robert.

-Wszystko w porządku stary?

-Nie czuję się zbyt dobrze –westchnął. –Przez kaszel wypluwam płuca i głowa mi pęka.

-To zadzwonię po lekarza, musi cię obejrzeć – powiedział Jimmy i szybko wyszedł z pokoju.

-Robert posiedź z nim, a ja zrobię mu herbaty z miodem –westchnęłam i poszłam do kuchni.  Słyszałam jak Jimmy nieudolnie próbuje poderwać kogoś przez telefon. On chyba żadnej okazji nie przepuści. Zrobiłam herbaty, dodałam miodu i zaniosłam chorowitkowi na górę. Siedział biedny z podkrążonymi oczami, które wyraźnie dawały do zrozumienia, że się przeziębił. Pił herbatę wolno, małymi łyczkami, więc nawet gdy się przebrałam, uczesałam i obiegłam cały dom, nadal ją pił.

Po jakiś dwudziestu minutach zadzwonił dzwonek. Jimmy otworzył i przyprowadził do pokoju dosyć młodą kobietę.

-Dzień dobry- uśmiechnęła się lekko – jestem doktor Taylor.

Na pierwszy rzut oka nie wyglądała jak „typowy lekarz”. Bez białego fartucha, plakietki i stetoskopu na szyi. Tak zapewne większość wyobraża sobie osoby w tym zawodzie. Doktor Taylor miała na sobie koszulkę z kołnierzykiem, zapinaną na 3 guziki pod szyją i bez rękawów, czarną apaszkę pod szyją oraz prostą granatową spódniczkę sięgającą przed kolana.

-Tutaj mamy tego biedaka, który wczoraj rzucił się na lody jak oszalały – machnął ręką Jimmy, wskazując  na Johna.

-Lody? Jakie lody? – uniosłam brew zerkając na chłopaków.

-Spałaś już – powiedział spokojnie Robert. Jak mogli zjeść lody beze mnie?

-No ładnie panie…

-John, proszę mi mówić John – zakaszlał.

-Tak, panie John – lekarka wyciągnęła ze swojej skórzanej torby stetoskop. – Proszę zdjąć koszulkę.

Jones posłusznie wykonał polecenie.

-Ale nie musi pan napinać mięśni żeby mi imponować – zachichotała i zaczęła go osłuchiwać. John Paul grzecznie siedział i poddał się wszystkim badaniom. Coś mi się wydaje, że lekarka chyba wpadła mu w oko. Prawda, była bardzo ładna. Miała falowane blond włosy padające do ramion, okulary na brązowych oczach i zgrabną figurę. Była dość niska, ale to nikomu nie przeszkadzało.

-No, może się pan ubrać – powiedziała lekarka – Ma pan anginę, przepiszę antybiotyk. A i proszę leżeć w łóżku, żeby się nie przemęczać. Za parę dni powinien pan wyzdrowieć.

-Dziękuję bardzo – John założył koszulkę – a jak już wyzdrowieję to da się pani wyciągnąć na kawę?

Lekarka zarumieniła się lekko.

-Możliwe. Proszę mi mówić Roxy –uśmiechnęła się.

-John.

-No więc ja już będę lecieć, a ty John grzecznie leż – znów się uśmiechnęła i wyprostowana z głową ku górze dała się odprowadzić Jimmy’emu do drzwi.

-No ładnie stary – powiedział z dumą Robert i usiadł na skraju łóżka. - To twoja pierwsza?

Chyba liczył na jakąś odpowiedź, ale Jones tylko wzruszył ramionami i nakrył się kołdrą po sam nos.

-No powieeeeeedz – ciągnął dalej blondyn – Nie będziesz już prawiczkiem?

-Zamknij paszczęki, bo ci ten język w dupę wsadzę – odgryzł się w końcu  chory. Robert tylko machnął ręką i wyszedł z pokoju, a ja tuż za nim prawie niezauważalnie. Schodząc na dół omal nie zostałam staranowana przez Bonza, który wbiegał na górę co trzy schodki. Wszedł szybko do pokoju, z którego przed chwilą wyszłam.

-Co się dzieje?! Umierasz?! –zaczął krzyczeć z rozpaczą John.- Nie umieraj!

-To tylko angina… - usłyszałam cieniutki głosik Jonesa.

-Jak umrzesz to cię zabiję! – ciągnął dalej bębniarz.

-A jak mnie zabijesz to ci ucieknę – powiedział sarkastycznie John. Zachichotałam pod nosem słysząc te głupie teksty i powędrowałam do salonu.

                Nazajutrz obudziły mnie wesołe krzyki dochodzące z dworu. Czy nie mogę chociaż raz się porządnie wyspać? Odsłoniłam okno i na moment oślepłam przez promienie słoneczne. Gdy moje oczy przyzwyczaiły się do światła rozejrzałam się po ogrodzie – nikogo nie było. Wyszłam więc na korytarz i poszłam w stronę innego okna, a w między czasie przez otwarte drzwi zauważyłam smacznie śpiącego Jonesa. Niech śpi, biedaczek. Otworzyłam okno i to co zobaczyłam przerosło moje wszelkie oczekiwania, a chłopcy bawili się w najlepsze. Spodziewałabym się po nich bardzo wiele, ale nie ujeżdżania krowy!

-Cześć Dżej! – zawołał Robert. – chodź pojeździć z nami!

-Chyba sobie ża… - zaczęłam, ale przerwało mi donośne „MUUUUUUUU”. Oczywiście Robert, Jimmy i John zaczęli tak się chichrać, że ptaki pouciekały z drzew, a ten ostatni spadł z krowy na ziemię i mimo to, nadal się śmiał. Czyżby pili? Ale tak z rana?

 ____________________________________________________

A już tak dodatkowo:  zapraszam do zajrzenia na stronę mojego zespołu :) może spodoba wam się to co gramy, jeśli tak, to łapki w górę na Hevelios ^^ (link będzie również umieszczony w zakładce "Kontakt")